و توای خواهرم وصیتنامه ات را تنظیم کرده ای؟این جمله ای بود که روی تابلویی درشلمچه دیدم . به خود آمدم که چگونه آرزوی شهادت شده حرف محافلون ولی هنوز به این جمله فکر نکرده ایم ؟ راویان می گفتند : رزمندگان گاهی روزی یک وصیتنامه می نوشتند . چون گاهی احساس می کردند از نوشتن وصیتنامه قبلی تا حالا مطلبی را فراموش کرده اند یادآوری نمایند . چقدر آماده شهادتیم ؟ تاکجا حاضریم لاف شهادت بزنیم . میگویند آنانی که درعملیات کربلای 5 حضور داشتند میدانستند قطعا شلمچه بازگشتی ندارد . اما چه با اشتیاق منتظر شب عملیات بودند . میگویند آنها میدانستند که موانع موجود در شلمچه کانال قیر است و میل گردهای خورشیدی شکل و سیمهای خاردار حلقوی در هفت ردیف و مینهای جهنده و انفرادی به تعداد موهای سرشان . آنها می دانستند که در شلمچه قایقی نیست که از آب عبور کنند و باید تا کمر در نهری فرو روند وبرای گرفتن مواضع دشمن از آن به هر ترتیب عبور کنند .
حالا یاد گرفتی چگونه آرزوی شهادت داشته باشی ؟! البته امروز آن موقعیتها کم پیدا می شود . ولی بین خود و خدای خود ،چقدر آماده ایم در راه دینمان و فرمان ولی امرمان جانمان را هدیه کنیم . با شرط یا بی شرط ؟...